ഓർമ്മകൾ പൂക്കുന്നിടം

മനുഷ്യജീവിതം ഒരു പുസ്തകമാണെങ്കിൽ അതിലെ ഏറ്റവും മനോഹരമായ അധ്യായങ്ങളാണ് ഓർമ്മകൾ. കാലം അതിവേഗം മുന്നോട്ട് പാ

യുമ്പോഴും, നമ്മെ പിന്നിലേക്ക് വിരൽ ചൂണ്ടി വിളിക്കുന്ന, മനസ്സിന്റെ ഒരു പ്രത്യേക കോണാണ് 'ഓർമ്മകൾ പൂക്കുന്നിടം'. അവിടെ കാലത്തിന് അതിരുകളില്ല, ദൂരത്തിന് പ്രസക്തിയില്ല.

ഓർമ്മകളുടെ സുഗന്ധം

നമ്മുടെ ഓരോരുത്തരുടെയും ഉള്ളിൽ ഒരു വിദ്യാലയമുറ്റമോ, തറവാട് വീടിന്റെ ഉമ്മറമോ, മഴ പെയ്യുന്ന ഒരു ഇടവഴിയോ ഉണ്ടാകും. തിരക്കുപിടിച്ച ജീവിതത്തിനിടയിൽ എപ്പോഴെങ്കിലും ഒരു പഴയ പാട്ടോ, പരിചിതമായ ഒരു ഗന്ധമോ നമ്മെ ആ പഴയ ഇടങ്ങളിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുപോകും. ഒരു വേനലവധിക്ക് മുത്തശ്ശിയോടൊപ്പം ചിലവഴിച്ച നിമിഷങ്ങൾ, സ്കൂളിലെ അവസാന ബെല്ലടിച്ച് പുറത്തേക്കോടിയ വൈകുന്നേരങ്ങൾ—ഇവയെല്ലാം ഇന്നും മനസ്സിന്റെ മണ്ണിൽ വാടാത്ത പൂക്കളായി നിൽക്കുന്നു.

( ഇപ്പോഴും പഴയ സിന്തോൾ സോപ്പിൻ്റെ മണം എന്നെ കുറ്റിപ്പുറം എഞ്ചിനീയറിങ്ങ് കോളേജിൽ പഠിച്ച കാലത്തേക്ക് കൂട്ടി കൊണ്ട് പോവുന്നുണ്ട്. )

മാറ്റങ്ങളുടെ ലോകത്തെ വേരുകൾ

ആധുനിക ലോകത്ത് എല്ലാം വിരൽത്തുമ്പിൽ മാഞ്ഞുപോകുന്നവയാണ്. എന്നാൽ ഓർമ്മകൾ അങ്ങനെയല്ല. പഴയ കത്തുകൾ, മഷി പടർന്ന ഡയറിക്കുറിപ്പുകൾ, മഞ്ഞനിറം ബാധിച്ച ഫോട്ടോകൾ എന്നിവയെല്ലാം നമ്മെ നമ്മുടെ വേരുകളുമായി ബന്ധിപ്പിക്കുന്നു. നാം എവിടെയൊക്കെ എത്തിയാലും, എത്രയൊക്കെ വളർന്നാലും നമ്മുടെ സ്വത്വത്തെ നിർവചിക്കുന്നത് ഈ ഓർമ്മകളാണ്.

ജീവിതത്തിലെ കഠിനമായ പരീക്ഷണഘട്ടങ്ങളിൽ പലപ്പോഴും നമുക്ക് താങ്ങാവുന്നത് പഴയ നല്ല നിമിഷങ്ങളുടെ ഓർമ്മകളാണ്. "ഇതും കടന്നുപോകും" എന്ന ബോധ്യത്തോടൊപ്പം, ഒരിക്കൽ നാം അനുഭവിച്ച സന്തോഷത്തിന്റെ തണൽ മനസ്സിന് വലിയൊരു ആശ്വാസം നൽകുന്നു. പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ വേർപാടുകൾ പോലും ഓർമ്മകളുടെ രൂപത്തിൽ നമ്മുടെ കൂടെ എന്നും ജീവിക്കുന്നു എന്നത് മരണത്തെപ്പോലും തോൽപ്പിക്കുന്ന സത്യമാണ്.

ഓർമ്മകൾ വെറും നിഴലുകളല്ല, അവ വെളിച്ചമാണ്. പൂത്തുനിൽക്കുന്ന ആ ഓർമ്മപ്പൂന്തോട്ടത്തിലേക്ക് ഇടയ്ക്കൊന്ന് മടങ്ങിപ്പോകുന്നത് മനസ്സിനെ ശുദ്ധീകരിക്കാനും ഊർജ്ജം വീണ്ടെടുക്കാനും സഹായിക്കും. വർത്തമാനകാലത്തിന്റെ സമ്മർദ്ദങ്ങൾക്കിടയിലും ആ വസന്തത്തെ നെഞ്ചിലേറ്റുന്നത് ജീവിതത്തെ കൂടുതൽ സുന്ദരമാക്കും.

ഓർമ്മകൾ മറയുന്നിടത്ത് നമ്മൾ മരിക്കുന്നു.